Een bek in een bek

Mijn grootste angst liep ik tegen het lijf toen ik net twintig was
in een display van opgezette dieren in een museum in Londen.
Die angst, kronkelend langs mijn ruggengraat

daar in de vitrine, was een vis.
Een lompe, grijze vis met opvallend kleine vinnetjes voor
het grote gestalte dat hij bezat. Hij trok mijn aandacht,

vanaf zijn staart. Er klopte iets niet aan het beest.
Ik stapte dichterbij, bekeek zijn opgezette gladde lijf
en liep langzaam naar de bek. Toen gaf ik een gil en rende weg.
Er zat een vis in die vis. Een vis. In de vis.
Er stak een dunne, venijnige kop uit de bek van die gekke,
plompe, zachtaardige vis.
Een levende tong met eigen ogen en kleine, scherpe tandjes.
De verschijning van die vis was waar je van kon houden, die
je gaat vertrouwen. Tot zijn bek opengaat waar een wezen
zich uitstrekt om je aan gort te scheuren.
Mijn vriendinnen vonden me terug bij de vitrine met
dode schildpadden en gingen op zoek naar de terrorvis.
Ze konden hem niet vinden en even twijfelde ik aan mezelf,
maar ik had het goed gezien. Ik bleek al een week

met twee exemplaren door Londen te lopen.